Nie wiem kto i po co je odkrył, ale Nagrody Nobla bym mu za to nie dała. Raczej antynobla. Gdyby nie on – ten wynalazca – ludzkość byłaby pewnie duży krok do przodu. A ja w szczególności. Ale wziął i wymyślił je. Te cholery. Przeszkadzajki!
„Miłość, to nie pluszowy miś, ani kwiaty…” podśpiewuję sobie, siadając do tego tekstu. Bo rzecz będzie lekka, ale o trudnej nauce wyrażania miłości. W Dzień Matki, Dziecka, Ojca i każdy inny. Mistrzyniami w tym są na ogół kobiety. Choć nie tylko i nie zawsze. I każdy może się tego nauczyć 🙂
Jak one to robią? – zastanawiałam się wielokrotnie, myśląc o blogerkach z trojgiem małych dzieci. No jak? Spróbowałam sama i jakoś szło. A potem przestało iść. I już chyba wiem jak. W tym poście będę się trochę żalić, a trochę kajać.
Był sobie mały chłopiec. I była sobie jeszcze mniejsza dziewczynka. A także ich mama. Chłopiec i dziewczynka nie bardzo chcieli jeść wszystko, co mama im dawała. A ona sama stresowała się karmieniem swoich skarbów. Aż przeczytała wywiad z pewnym profesorem, który bardzo jej pomógł mówiąc o czymś oczywistym, o czym rodzice często zapominają.
Mam ostatnio kiepski czas. Przednówek zawsze jest dla mnie trudny, a z zarwanymi przez niemowlaka nocami – podwójnie. Rozgrzebane teksty, do których zabrakło weny. Zaspane poranki, wymęczone popołudnia. Próby realizowania planów spełzają na niczym. Zamiast tracić czas na zmuszanie się, postanowiłam zrobić coś dla przyjemności. Coś całkiem innego. I to działa!
Macie z czymś tak, że kiedyś, zanim to poznałyście, sądziłyście, że jest cudowne, pyszne i warte uwagi, a posmakowawszy nie rozumiecie zachwytu tłumów? Dla mnie jest to pierś z kurczaka. Jadłam z różnych kuchni, w różnych wykonaniach i była co najwyżej znośna. A jednak pokusiłam się o przygotowanie tej domowej wędlinki.
Często w ciągu dnia staję się strasznie zmęczona. Na ogół na kilka chwil przed wyjściem po dzieci do przedszkola. Absolutnie nie czuję się wtedy na siłach mierzyć z ich żywiołową energią. Najlepiej byłoby się zdrzemnąć, ale z niemowlakiem w domu to raczej trudno. I nie zawsze uda mi się zasnąć w ciągu dnia. Na szczęście znam metodę, która pozwala mi dojść do siebie w mniej niż kwadrans.
Można kochać drugą kobietę. To się nazywa przyjaźń. I jest wyjątkowe. Jeśli to masz, to dbaj o to. Z całych sił, ale nie za wszelką cenę. Bo to może przetrwać wiele twoich miłości romantycznych. I czasem jest jak taka miłość, ale jednak bardzo się różni.
Nie będzie, że „zdrowia, szczęścia i pomyślności”. Moje życzenia sprowadzą się w zasadzie do jednego, acz w wielu aspektach. Bo to jedno może dać więcej, niż cokolwiek innego na świecie!
Pierwszy, niezbyt głęboki jeszcze sen tej letniej nocy przerwał dzwonek telefonu. 1:24. Wyskakuję z pościeli z nagłym ściskiem w żołądku.. Znajduję słuchawkę i spoglądam na wyświetlacz. Babcia. Tego telefonu bałam się od dawna. Strach zalewa mnie falą zimna.
